Finaleknaller: ‘bed’ luck

Hier mijn laatste. Mijn laatste week in Pretoria gaat in. Mijn laatste week op de Alma. Mijn laatste etentje bij Tashas. Mijn laatste week eten van ons rode servies wat straks wordt gedoneerd aan onze buurtjes. Voor alles komt nu laatste te staan. Bijna alles dan.. want ‘zeg nooit: nooit’ zou mam zeggen. (-;

Hoe gaat het? Het gaat wel goed! Gemengde gevoelens dat de tijd zo vliegt. Fijn om straks weer naar huis te kunnen voor een laaange wandeling met Fenna aan het Hilgelo en te kletsen aan de keukentafel met verse koffie wanneer je net uit bed komt. Maar je weet dat na een week alles weer normaal wordt voor iedereen en daardoor je eigen verlangen om (even) terug te gaan groter wordt.

Vorig weekend zijn mijn ouders naar Pretoria gekomen. Ontzettend fijn en leuk om ze hier te zien en weer even te kunnen vastpakken en te knuffelen. En als een verrassing, ik wist van niks, is mijn broer Lennart meegekomen! Geweldig vind ik het, het is namelijk echt een land voor hem!
Ik heb ze meegenomen op een tour door Pretoria en ze de verschillen laten zien. De stad is namelijk heel modern wat niet je eerste gedachte is wanneer je naar Afrika komt. Maar er zijn veel tegenstrijdigheden. ’s Middags zijn we naar het ‘arme westen geweest’ met het drukke zwarte sunnyside. Een dag later zijn we naar waterkloof gereden met uitzicht over de stad. Een rijke buurt met grote mansions en dikke villa’s. Daarnaast heb ik ze mee uiteten genomen naar mijn favoriete restaurantje, gelegen in het mooie rijke Brooklynn: Tashas. (-: Héérlijk en gezellig.
Op zondag zouden we naar het Lionspark gaan in Johannesburg om te knuffelen met baby leeuwtjes. Helaas is mam die ochtend heel ziek geworden en moest ze uiteindelijk naar het ziekenhuis om daar vervolgens voor drie dagen te logeren. ‘Ook weer een ervaring rijker’ zei ze toen! Haha.
Gelukkig hebben ze niet alle plannen moeten skippen (zoals ze wel met het Krugerpark en Blyde River Canyon hebben moeten doen, jammer genoeg), Máárrr ze hebben toch het vliegtuig naar Kaapstad kunnen nemen om hun laatste 5 dagen te blijven. In ieder geval nog een reden om hier nog eens terug te komen met een dik vet uitroepteken!

Afgelopen week ons project afgerond en langzaam begint het wat sentimenteel te worden.
Een meisje, Kea, die therapie van mijn kreeg kwam schreeuwend van de bus rennen met een grote glimlach: ‘teacher! teeeeacher!’ om vervolgens mijn hand vast te pakken en te vertellen over haar weekend op weg naar haar klas. Op zo’n moment maakt je hart echt een sprongetje. Daar bleef het gelukkig niet bij. Fijn geplet worden door de knuffels van Muzi, een highfive krijgen van Neo nadat ik hem in de standingframe heb gezet (Neo is een erg beperkt CP-kindje dus het kost hem heel veel moeite), de ‘kerstviering’ met de kleintjes en net zo hard meejuichen omdat Santa Claus er is met cadeautjes! Het doet je allemaal wat..

Deze week ook opgeschrikt doordat het raadsel van mijn ‘muggenbulten’ eindelijk is opgehelderd.
Ik heb al als klein kind veel last van muggenbulten (gróót en heel veel jeuk!) maar dit sloeg alles. Al vanaf het begin dat ik hier ben was het iedere nacht raak. Een ook alleen ik, de anderen hadden nergens last van, die moesten alleen maar lachen. Ieder ochtend mijn tube insectenbetengel wat zien krimpen.
Afgelopen week (voor de duidelijkheid: een week voor vertrek) vroeg ik Myriam mijn rug even te smeren omdat ik er niet bij kon komen. Ze schrok zo van mijn rug die blijkbaar helemaal rood was en vol bultjes zat en zei: Eem! Dit zijn écht geen musquito’s!! Misschien moet je je bed even controleren?!
Sureee, dat had deze apenkop zich eerder moeten bedenken..
Eenmaal thuis even spieken en vond ik de eerste kleine kriebels in een hoekje van mijn bed. Toen ik mijn matras verder ging inspecteren deed ik de meest gore ontdekking: mijn matras was een nest van kleine torretjes, beestjes en heel veel eitjes! Ik werd ’s nachts dus gewoon gebeten door die *-beestjes, bedbugs. Gelukkig was het raam dichtbij want ik moest echt bijna overgeven. Nadat ik bij de baas ben geweest had ik binnen vijf minuten een heel nieuwe bed en matras, werd mijn spul gratis gewassen en volgde er een plan. Ik moest uiteindelijk één nacht in de woonkamer slapen terwijl mijn kamer werd ontruimd en werd behandeld met gif en werd schoongemaakt.
‘Bed luck’ dus.. (en dat is dus een woordgrapje hé), want nu slaap ik nog maar één week op dit chille bed. Dit weekend weer helemaal zen kunnen worden van die griezels tijdens een dagje Suncity in Pilansberg. Een waar paradijs. Het mooiste paradijs ooit gezien, pinkyswear! Google it!

Tijd om af te sluiten om te starten met het pakken van mijn koffer die naar huis kan. Deze week mijn ouders en broer heen en weer rijden van het vliegveld in ruil voor een luxe etentje bij een golfclub, een goodbye braai met vrienden, afscheidsetentje van de SPD (organisatie waar we voor werken) en muffins maken voor de Alma school en dan zaterdag finaleafsluiter tijdens het Park Acoustics festival met vrienden bij het voortrekkersmonument.

Voor nu, tijd om de kop weer op nul te zetten.

Sleeptight met:
Wide Awake – Katy Perry

Liefs en knuffelkusjes,

xoxo