Hoeveel strepen heeft een zebra?

So loooong booys,

Whop, daar was ik weer! Teveel om te vertellen gok ik, dus duim voor me dat ik het kort kan houden (al is dat één van m’n zwakke punten, sorry…).
What happend, uuh even denken..

Korte versie: Market on Main, voortrekkersmonument, lang weekend Drakensbergen en het Krugerpark, zwembad ontdekt (oftewel: bruinbakken!), festival in Joburg.. ja toen waren we er denk ik wel.

Voor de snelle lezers, hier kun je dus wel stoppen..

Voor de rustige lezers, lees vooral even verder!

…
Weekend 1; Market on Main en voortrekkersmonument.
Okeii, eerste weekend, drie weken terug.
Die zaterdagochtend zouden we om half acht verzamelen ergens in Sunnyside om een tour te doen met een gids en zo’n zestig andere mensen. Klinkt heel zonnig eh, maar het was die morgen nog heel bewolkt en sunnyside is niet zo ‘sunny’ als de naam zegt. Dit is juist een ‘slechtere’ wijk. Achtergrondinfo: vroeger was dit juist de wijk van de elite en de hoge piefjes. Die na een tijd allemaal wegtrokken uit het centrum (city) en waar vervolgens voor in de plaats steeds meer getinte mensen kwamen wonen die minder geld hadden te besteden. In die wijk zul je tegenwoordig bijna geen blanken aantreffen. Het is er erg druk, onrustig, vies en gewoon niet-sunny! Maar hey, doe eens gek.. het was een goeie zaterdag duuuss.. vier witte snollen wilde wel eens een tour doen door het centrum van sunnyside!
Oké, het was vroeg, maar half acht was prima te redden. Toch?! Niet dus! ‘Verdwaald’ want we konden onze twee vrienden Donald en Kyle niet vinden. Na een half uur struinen, bellen, vreemde mensen aanspreken hadden we onze eigen tour al gelopen. Maar we vonden de groep en liepen de route die we net daarvoor hadden gelopen nogmaals, op ons gemakje dit keer. En ja, het was echt leuk hoor! We klommen op het dak van een flatgebouw dat uitkeek op Church Square = kerkplein. Church Square geeft een heel gek perspectief… Het is midden in het grauwe sunnyside en vormt een soort plein. Veel groen met wat beelden en daar omheen allemaal oude monumentale panden die je zo op de Dam in Amsterdam zou tegenkomen. Van één gebouw daar staat de replica ook in Amsterdam: de raadszaal, waar Nelson Mandela werd veroordeeld. Om Church Square loopt nog een oude tramrails wat echt een Nederlands tintje geeft aan het plein.
En zo romantisch als dat plein was, zo onromantisch was het uitzicht daarachter: grauwe vierkante flatgebouwen en veel vervallen appartementen. Maar ach, het had juist wel weer wat. Het is als een razendsnelle tijdlijn op één fotorolletje (lees: digitale camera). Van negentienhonderd tot nu.

Vervolgens liepen we richting de Market on Main. Het was in een oude garage die was opgeleukt en waar allerlei kraampjes stonden met eten uit de verschillende streken, gekke mutsen en nog meer van die geinige creaties. Heb een hoop foto’s kunnen maken voor mn zus Lisette die in de interieurbranche werkt en zo’n creatief ding is.
Anyway, de market was gezellig en geloof me, écht overal in Zuid-Afrika kun je lekker eten (met een hoofdletter), dus ook daar! En bij te grote porties? Laaang leve de doggiebag!!
Tijdens de market nog wat meer mensen leren kennen en met een stel zijn we vervolgens naar het voortrekkersmonument geweest wat ik erg graag wilde zien. Dus sure! Werd geregeld. En dat was prachtig! Een heel gek gebouw eigenlijk met veel geschiedenis vanbinnen en bovenop super mooi en ver uitzicht. Het was opgeklaard en inmiddels zo’n 30 graden gok ik.

Even korte info: een paar weken terug hadden we springbreak dat betekend: start van de lente. En pfoe, die is al warm! Deze zomer beloofd een van de droogste zomer sinds tijden te worden.. dus duim voor me dat ik niet als een droge metworst thuis kom haha.
Dit weekend en deze week de 37 graden al aangetikt wat uitzondelijk is voor Pretoria en zeker nu, wanneer het dus net drie weken lente is..

Maar oké, dat dus. Op naar weekend 2, twee weken terug.
Op naar de Drakensbergen met de Blyde River Canyon en het Krugerpark op het programma voor safari!

Eén woord: PRACHTIG! Met heel veel uitroeptekens!!
We hadden geluk. Die donderdag was het Herritage day, een nationale feestdag hier in Zuid-Afrika. Zuid-Afrika telt ongelooflijk veel culturen en heeft ook niet één voertaal zoals wij Nederlands spreken. Hier hebben ze alleen al 11 verschillende voertalen waarvan Engels, Afrikaans en Zulu de meest gesproken zijn. Naast die elf talen hebben ze ook nog allen hun dialecten zoals voor ons het Achterhoeks en Twents.
In ieder geval, voor ik weer afdwaal.. Herritage day. Op die dag kleedt iedere Afrikaan zich naar zijn/haar stam. Die dag wordt ook wel de dag van de ‘rainbow nation’ genoemd omdat heel Zuid-Afrika kleurt die dag!
Met dank aan deze dag hadden wij een lang weekend vrij gekregen. Echt last-minute en met heel veel moeite wisten we nog een slaapplek te regelen voor dit drukke weekend (logisch ook, heel Afrika vierde hun vrije weekend).

Donderdagmorgen heel vroeg vertrokken we. Om 05:00 reed ik met drie slaperige dreuzels Pretoria uit opweg naar Sabie, in het zuiden van de Canyon van de Drakensbergen, waar we onze eerste dag gingen starten. Het rijden was heerlijk. Langzaam werd het drukker op de weg en verkleurde de hemel van morgenrood naar helder blauw en het landschap deed mee. Van heuvels tot vlak tot een rostachtig canyongebied.
In Sabie startte we met de Lone Creek waterfalls waar we tot bijna in de waterval konden kruipen. Een beetje a la Jane en Tarzan! Het was helaas ook de enigste waterval waar we dichtbij konden komen en niet werden gestopt door hekken. Daarna volgde Sabie waterval (wat meer leek op een dam) en nog wat hoger de Mac Mac falls. Tijd voor een break, milkshake tijd bij Harrie pannekoek in Graskop, heerlijk! Vol nieuw energie de route vervolgen. The Pinnacle, Gods Window met een top viewpoint waar je heel ver kunt wegkijken vanaf de canyon.
De canyon (plus overige gebergten langs de kust van Afrika) vormt een soort verhoging van Zuid-Afrika, als een soort ‘opstapje’. Als je de canyon afdaalt zal het landschap vlak blijven aflopen tot aan de kust..
Na God Window deden we nog de Lissbon falls. Een grote waterval waar we stiekem via de achterkant in wisten te klimmen en zo tot vlak bij het breekpunt van de waterval konden komen. Met wat gekruip en gestuntel wisten we ook nog een stukje van de kleine kloof in te lopen die op dat moment droog was en ondiep. Tot slot die dag de Berlin Falls, een vrij grote waterval. Het leek een soort grote rode krater dat zich langzaam liet vullen alsof het een bad was.
Die dag sloten we dan ook letterlijk af met een krater. We wisten niet wat er gebeurde, maar op moment dat ik de parkeerplaats van de Berlin Falls afreed om de laatste 200 km te rijden van die dag naar onze slaapplek knaldde er iets onder de auto met het gevolg dat het raam niet meer wilde sluiten.
Opzich best lekker hoor, het was namelijk bloedheet! Tot het moment dat we bedachten wat het plan was voor de volgende dag: safari in het Krugerpark, oops.

Oké, we kwamen met dank aan onze open-raam-airco weer met een normale kwiktemperatuur aan bij de Logde waar we die nacht zouden slapen. Perfect voor elkaar! Vier meiden: twee slaapkamers met beide vier bedden, zoek maar uit..! Ik koos (uiteraard) voor het big momma bed om vervolgens ’s nachts om kwart over vier als een uitgestorven zeester wakker te worden.
Hurry hurry, op naar Orpen, 40 km verderop om de om half zes bij de Orpen Gate te staan. Zes uur ging de poort open en als nummer drie in de rij konden we dan gaan starten. Eerst nog toegangskaarten fixen, een volle tank en duct tape voor ons (nogsteeds) kapotte raam. Je had de kop van die poortwachters moeten zien, gniffel gniffel haha.
Maar hey, we waren binnen, let’s do it, door de poort!
Nog géén 20 meter of de eerste kreet kwam al vanaf de achterbank: EEEEM REMMEN, ZEBRAAA! Als een stel aapen loerden we uit de auto naar die gestreepte beesten die ons net zo dom aankeken als wij hun.
Het was half zeven in de ochtend, maar we stuiterden als skippyballen door de auto. Giraffen, olifanten, zebra’s, buffels, impala’s, zwijntjes, kudu’s, aapjes, wildebees.. Vanalles kwam langs de auto.
Al vrij vroeg ging het ‘mis’. Als vier échte slimmeriken hadden we de regels natuurlijk niet doorgelezen en begon de eerste overtreding. En tja, zodra je er één breekt, lijkt de rest ook niet zo erg meer..
Duuus..Wwe hadden een schildpad onder de auto. Oké, eerst even braaf wachten. Maar dat beest zat hem al even te chillen onder de warme motor dus hop, de eerste stak zijn kop uit het raam (overtreding 1) en ging de auto uit (overtreding 2). Eerst natuurlijk foto’s maken van de eigenwijze beest. Kloppen, roepen.. nope, niks wilde helpen. Myriam was druk bezig met het afkluiven van haar appel dus hey, geeft dat beest ook wat (overtreding nummer 3). Dát wilde wel werken. Heb een schildpad nog nooit zo snel zien lopen. Tjop tjop, wij konden verder!
Veel later kwamen we bij een bijzondere Boabab boom. Ik zag een vogel uit the Lion King dus ik weer de auto uit om dat beest zo goed mogelijk op mn camara te schieten. De anderen wilde ook wel een luchtje scheppen. En de benen strekken bleek.. Voor ik het wist hingen er drie aan de stam van die lomp grote Boabab boom (overtreding nummer 4). Achteraf oliedom, want niet veel verderop wisten we onze eerste en enigste leeuw te spotten van die dag. En ja, leeuwen, leeuwpaarden, katten, allemaal één pot nat, die houden nou eenmaal van bomen om hun lazy day door te komen.
Lucky us dus, nothing happend! Net als iets verderop toen drie big momma olifanten voor de auto kwam gesnelt, het scheelde maar weinig.
(Leuk verhaal dat we gelukkig een week later hoorde: Vorig jaar december is een man in het krugerpark in zijn auto omver gelopen door een boze olifant. Die vervolgens de auto omver heeft geschopt en tot een klein koekblik heeft gestamd. Met de man erin.. *slik en snik*!)
Nog een engeltje dat op onze schouder kwam zitten..
We gingen olifanten, nijlpaarden en weet ik veel voor een beesten meer bekijken bij een grote waterplas. Als een echte diva wilde Fabienne wel een selfie maken. Als een echte Europeaan stapte ze uit de auto en Myriam en Rebecca erachteraan. Okay, ik wilde er ook wel bij op. Als een stel huppeltrutjes stonden we foto’s te maken van die wassende beesten. Weer braaf in de auto om weg te rijden van al die auto’s die wel de hele tijd netjes op slot bleven. Op het moment dat ik wilde gassen: *klop klop*, parkwachter: WHY WENT YOU OUT OF THE CAR?!! Mijn Engels gaat hier behoorlijk goed, maar op dat moment kwam mijn woordenboek niet verder dan: UUUH???
Met het hart in de keel en bang voor een boeite kletste we ons eronder uit en reden we nog 4 uur lang rondjes in het park. En lachen, heel veel lachen! Om gekke aapjes, stomme grappen, leuke videos en snikkend uit een doodstil wachterhutje kruipen omdat we daarvoor 20 min als een stel lamzakken naar Nijlpaarden hadden zitten kijken. Wát een suffe beesten! Wel één ‘actie’ foto kunnen maken: een gaap van dat luie beest…
Tijd om het park te verlaten via de Paul Kruger Gate en met pis in de broek omdat we bang waren voor een boete op basis van ons nummerbord. Fiew, niks aan het hand. Ik moest me nog even twee uur focussen om naar de Lodge te rijden via slingerwegen in het donker en absurd gekke Africanen langs de weg die steeds aan het balanceren waren op de stoeprand als een stel dronkelappen. Alles oke en eenmaal weer in de logde als een zoutzak me laten wegzakken in een bed vol kussens.

De volgende ochtend konden we ‘uitslapen’! Acht uur ging de wekker, even ontbijten en verder slapen en bakken aan het zwembad. Helemaal zen schoven we smiddags een Italiaans restaurantje in om de maag te vullen voor de sunsetdrive in het Krugerpark.
Om 16.15 stonden we die middag weer paraat bij poort, wachtend op een gids. Eenmaal de tour konden we alleen maar lachen om die gids. Wat een vreemde vogel was dat. Alles ging in slowmotion wanneer hij praate en bewoog. Ik dacht echt heel even dat er misschien paddo’s in mn eten hadden gezeten. Maar ik lust helemaal geen paddestoelen, laat staan om er naar te kijken. ;-)
We hadden pech, we reden al een half uur en er kwam geen beest voorbij. De droogte op moment als hoofdrol vertelde de gids. Uiteindelijk vonden we wat neushoorns op een afstand die we konden aanlichten met de lampen. Check, die kon ik ook weer afstrepen in mn krugerboek evenals iets later Jakhalzen. Op het moment dat we met onze lampen over een dichte boom schenen gingen het luchtalarm. Alle aapjes in die boom begonnen te krijsen. My god, met een halve minuut zat er al een piep in mn oor. Maar zo schattig! De een trok de ander aan de staart die vervolgens weer opkop aan z’n staart hing te wiebelen. Een ander kreeg een klap op z’n kop van de buurman. Het was echt een grappig gezicht en wát een druktemakers!
Ik kan zo gerust door blijven kletsen, maar om het kort te houden, het was een leuke avond!

’s Avonds weer uitgeblust tegen een pakket kussen aangekropen om de volgende morgen weer optijd op te staan. Om vijf uur startte we onze laatste, prachtige dag. Myriam wilde zonsopgang zien dus al vroeg waren we weer op de weg naar de Blyde River Dam die ik juist graag wilde zien. Dat waren twee goeie zetten.
Het was kwart over zes toen we de Blyde River Dam in reden. Op het doodlopende punt stonden we aan het voet van het Dammeer. Tijd voor ontbijt. En prachtige foto’s! Want dat was het, écht adembenemend. Ik was wel in voor een rustmomentje. En geloof me, dat kreeg je daar. We hebben een tijd op een dikke steen gezeten met de benen bungelend naar beneden. Ogen dicht en het enigste wat je hoorde was het geluid van klotsend water, vogels waarvan de echo langzaam wegvaagde in de bergen en je eigen ademhaling. Langzaam kwam de zon achter de bergen vandaag die de hele dam langzaam groen lieten kleuren. De begroeing van de bergen tegenover ons zagen eruit zoals in de film Tarzan, als een tropische regenwoud.
Na een half uurtje was mijn hele hoofd weer leeg na een drukke maand, een heel fijn gevoel! Met nieuwe energie stapten we weer in de auto om de naar onze volgende bestemming te gaan. Eerst honderdveertig kilometer rijden om de canyon heen om bij de Three Rondavels te komen. Nóg zo’n prachtig punt aan de andere kant van de Blyde River Dam. Voor degene die de foto’s hebben gezien op facebook, daar is de foto gemaakt dat ik sta op één been. Het scheelde maar weinig of ik liet de pis zo langs mn been via het loshangende rotsblok de klif in lopen van een paar honderd meter onder mij hahaha. Maar het resultaat mag er zijn al zeg ik het zelf. Ook hier een tijd rondgestruind en rondgehangen bij de vele Afrikaanse kraampjes.
Tot slot, om de dag af te sluiten gingen we naar Bourkes Lucks Potholes. Een rostachtig stuk waar we doorheen konden lopen met overal water. Het water heeft van de vele ruwe rotsen gladde muren gesleten en gaten gecreërd in de wanden wat het een heel apart effect gaf.
Op naar huis maar eerst nog de maag volgooien bij Harries Pannekoek in Graskop. Een lekkere(!) met spinazi en feta kaas, jummie!

Eenmaal thuis! Eerst weer een week resetten op de Alma school om vervolgens weer aan een nieuw weekend te beginnen haha

Weekend 3;
Op vrijdag relaxen aan een zwembad (een van de weinige hier) en op zaterdagochtend naar een hele leuke en grote markt geweest: Ireen Village market. Met allerlei soorten kraampjes met handgemaakte producten en heel lekker eten. ’s Middags opnieuw een middag wezen uitbuiken aan het zwembad en zweetjes puffen in de zon. Het was bloedheet, 37 graden boah. ’s Avonds heerlijk op de bank gehangen met Fabienne, filmpjes kijken terwijl de andere twee nog gingen stappen. Even flink bijgeslapen en tot rust komen.
Het was zondag: een dagje festival in Johannesburg. Vodacom at the City met leuke Afrikaanse bands (en heel goed!!) en een afsluiter met Milky Chance en The Kooks (aah!). Echt een leuke relaxte dag. Wel kats verbrand op mn rug maar dat was het waard. Het was een super tof sfeertje. Een beetje zoals het Govaertpark in Nijmegen. Iedereen kon zijn eigen kleedje meenemen en eigen eten (geen eigen drinken) en kon zo de hele dag chillen voor het podium. Een echte lazy sunday dus!

Oke, voor de snelle lezers die het toch tot hier hebben gehaald: wat de weekenden betreft loop ik weer helemaal bij nu dus je kunt wel stoppen. Of niet… (-:

Therapie
Als afsluiter iets over de therapie en de afgelopen week. Die loopt namelijk iets anders dan normaal. Deze week hebben de scholen vakantie, ook de Alma school. Dat betekend een week geen project en geen therapie. De therapie bij de overige instellingen gaat wel gewoon door.
Samen met Fabienne heb ik een dag meegelopen in een private hospital, Eugene Marais Hospital. Ze kennen in Zuid-Afrika twee soorten ziekenhuizen. De state hospitals, die worden betaald door de overheid en hier kan iedereen ‘gratis’ naar toe. De zorg is daar verre van optimaal en luxe en het kan maar zo zijn dat je een jaar op de wachtlijst staat. De andere ziekenhuizen zijn de Private Hospital die soortgelijk werken als bij ons via een zorgverzekering. Dit zijn duurdere ziekenhuizen maar hebben ook een hogere kwaliteit zorg.
Wij liepen mee op een revalidatie afdeling wat erg gaaf was om te zien. Verder hebben we bij verschillende privite practise gekeken (waaronder één die zich in het Medforum mediclinic ziekenhuis bevond) en naar hun manier van werken. Erg leerzaam eigenlijk en heel anders dan thuis.
Vandaag hebben we opnieuw weer een dag gewerkt bij The Little Ables, de kinderopvang bij de SPD. Het is er behoorlijk muf en het stinkt en de hygiëne is verre van optimaal. Dat maakt dat deze plek niet onze favoriet is (al begin ik het steeds leuker te vinden met een paar kinderen die wat beter zijn in de omgang en therapie). Met deze kinderen zie je toch resultaat . Zoals bij één meisje, van wie ik een foto heb gedeeld op facebook (ik zal de foto’s hier ook nog eens toevoegen!). Echt een schatje, Noizi heet ze. Vandaag heb ik haar opnieuw behandeld en kon nu middels haar ogen wat contact krijgen en begrijpen wat ja en nee was. Ze kan niet (echt) praten en is heel erg beperkt. Maar aan het einde van de therapie konden we samen tellen en deed ik oefeningen met haar spastische armen en benen. Met alle kracht die ze had probeerde ze doekjes uit mijn hand te pakken en weer terug te geven. Ze wist zelfs te lachen! Vanzelf begon ik ook te lachen om dat snoetje. Wie weet waar ik met haar ben over 6-7 weken, wanneer de stage er alweer opzit en ik met Fabienne naar Kaapstad ga afreizen! Ze geeft me in ieder geval heel veel voldoening. En, de tijd gaan snel…

Oké, tijd om er nu echt een eind aan te breien, er staan dit keer gígantische veel letters op papier. Sorry! Hopelijk houd je het nog vol om het nummer van vandaag te lezen:

Ed Sheeran - Photograph.

Slaapzacht!

Liefs en knuffelkusjes,